Wie ik ben (en waarom ik doe wat ik doe)
Soms denk ik: waarom leren we op school wel algebra, maar niet hoe je met jezelf omgaat als alles in je hoofd op tilt slaat?
​
Waarom zegt niemand je dat het leven je af en toe onderuit beukt en dat dát precies het moment is waarop je kunt groeien?
​
Ik ben Tineke. Geen zweverige guru, geen schreeuwer op een podium, maar gewoon een nuchtere vrouw die weet hoe het voelt om vast te lopen. Om ’s nachts wakker te liggen met een hoofd vol twijfels. Om te denken: Is dit het nou?
En, erg belangrijk, om daar iets mee te doen.
​
Ik ben een begeleider in persoonlijke groei. Een spiegel voor wie durft te kijken. Een rustige steun op de achtergrond. Degene die niet met een megafoon roept wat je moet doen, maar die de juiste vragen stelt, waardoor jij zélf weer weet wat je nodig hebt.
​
Want eerlijk? Je hebt jezelf al. Je bent niet ‘stuk’ of ‘niet goed genoeg’. Je bent alleen onderweg. En soms verdwaald. Wie niet?
Tineke Hofstee
Van verlegen meisje naar schrijvende vrouw
Als kind werd ik verlegen genoemd. Zó vaak, dat ik het uiteindelijk zelf ging geloven. Tot ik mezelf terugzag op een oude schoolreisfilm: vrolijk, uitbundig, helemaal niet zo stil als ik dacht. Dat moment? Dat was een mokerslag én een openbaring tegelijk. Blijkbaar had ik mezelf een masker opgezet . Eentje die anderen me hadden gegeven, en die ik keurig was blijven dragen.
​
Daar begon het: mijn zoektocht naar wie ik écht ben.
​
In 2001, na 9/11, dacht ik: Als het leven zo kwetsbaar is, waar wacht ik dan nog op? En dus begon ik te schrijven. Geen grootse literatuur, maar wél drie verhalen die ik móest vertellen: thriller Onmacht, thriller Rekbaar Geweten, en novelle Gekaapte Erfenis.
Die boeken zijn mijn meisjesdroom, mijn therapie en mijn overwinning in één.
De diepte in
Ik ben iemand die graag de diepte in duikt. Niet letterlijk hoor, maar in gedachten, gevoelens, patronen. Ik wil snappen waarom dingen gaan zoals ze gaan. Wat er onder de oppervlakte borrelt. Waarom ik ineens kribbig reageer of juist verstil.
​
Diepzinnig noem je dat misschien, maar verwacht geen zware filosofische verhandelingen bij het kampvuur. Ik hou van betekenis, van echtheid. Van jezelf durven afvragen: “Wat speelt hier nou écht?” Niet om het moeilijk te maken, maar om het juist lichter te krijgen. Want pas als je stil durft te staan, zie je waar het wringt, wat je meeneemt uit vroeger, en waar ruimte zit om los te laten.
Ik geloof dat in die diepgang juist de rust zit en de helderheid. En ja, soms ook de humor, want als je jezelf een beetje leert doorgronden, kun je ook vaker om jezelf lachen.
​
Zweverig? Nee joh. Ik hou van praktische oefeningen die houvast bieden in het dagelijkse leven, daarbij een flinke dosis nuchterheid en nieuwsgierigheid. Precies zoals ik ben.
Ik ben een mix van...
-
Nieuwsgierig en nuchter.
-
Dol op bloemen, al die kleuren, vormen en geuren maken me oprecht gelukkig.
-
Rustzoeker én ideeënfontein (vooral ’s avonds laat, helaas).
-
Iemand die houdt van schrijven, lezen, schilderen, tuinieren en wandelen in de natuur en die steevast achterloopt met het verwerken van herinneringen in vakantieboeken (het idee is er, de uitvoering… tja, misschien als ik later oud ben).
Waarom ik doe wat ik doe?
Omdat ik weet hoe het voelt om jezelf kwijt te raken.
Omdat ik heb geleerd dat échte groei begint met stilstaan.
Omdat ik heb ervaren dat helen begint door je woorden toe te vertrouwen aan papier
En omdat ik wéét dat je niet hoeft te schreeuwen om gehoord te worden.
​
Mijn motto?
Wees nieuwsgierig. Onderzoek. Groei. En lach ondertussen een beetje om jezelf. Dat helpt.
